Er zijn veel prachtige kunsttentoonstellingen. Indipendenza tipt aldoor interessante nieuwe kunsttentoonstellingen. Die vind je hier. Dit is het archief van exposities die voorbij zijn maar misschien nog steeds inspireren.
Was tot 29 juni te zien: Mohammed Sami in KM21 (Den Haag)
Wat houdt de tentoonstelling in?
KM21 programmeert al jaren solo-tentoonstellingen van up-and-coming kunstenaars. Kunstenaars die soms wel soms nog niet doorgebroken zijn, maar altijd een eigen verhaal te vertellen hebben. Lees het interview met KM21-curator Yasmijn Jarram op Indipendenza. Dit keer krijgt Mohammed Sami de ruimte in KM21. Het is zijn eerste solotentoonstelling in Nederland. Het zijn alleen maar schilderijen, best old school voor een museum met hedendaagse kunst.
Wat was de moeite waard?
De mysterieuze afbeeldingen tonen veel vakmanschap. Het is niet alleen maar knap gedaan. De schilderijen vertellen ook een subtiel verhaal over Mohammed Sami’s achtergrond (opgegroeid in Bagdad). Het is de combinatie met de titel waardoor je beseft dat er meer aan de hand is. Tafeltjes en stoeltjes in de buitenlucht (Memorial). Kogels, stopcontact, pillen (Burden of Remembering). Een huis met spaanplaat op de ramen en een schaduw van een stoel (Le Miserable). Blikvanger is Fire Exit, met tl-buizen, vage luchten en een piepkleine nooduitgang in het midden.
Wat is mijn mening?
De expositie is héél sober. De werken moeten hier het werk doen. Het tegenovergestelde van de uitbundige ruimte eronder in het Fotomuseum: Enter the Cube van Marleen Sleeuwits (een aanrader). Vaak zie je achterin nog een beeldend kunstwerk maar die ontbreekt hier ook. Aan de andere kant is Sami meester van zijn ambacht en vragen zijn werken over herinneringen om er meer kijk- en denktijd in te stoppen. Misschien was een scherm met een interview wel een aardig idee geweest – het zou voor veel mensen de werken net iets begrijpelijker maken. Nu is het interview in NRC (zie hieronder) wel heel nuttig maar helaas achter een paywall voor de niet-abonneebezitter.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van KM21 en lees het interview met Sami in NRC (achter een paywall)
Was tot 22 juni te zien: Revoir Paris in Huis Marseille (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Jules, Henri en Louis Séeberger waren amateurfotografen in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Ze fotografeerden wijken als Montmartre (toen nog armoedige huizen), het Jardin de Luxembourg en leerlooierijen bij de rivier de Bièvre. Veel Parijzenaars die voor hen poseerden (foto’s maken ging toen niet zo snel). De broers deden mee aan fotowedstrijden en veel van die foto’s zijn hier te zien. In totaal 72 originele afdrukken op groot formaat.
Wat is de moeite waard?
Het is bijzonder om meer dan een eeuw terug te reizen met deze foto’s. Er zijn veel details te zien. Mooie hoeden, reclames op muren, kleding, industrieën. Een paar van de verpauperde straten in Montmartre leveren prachtige foto’s op. Al was het schrijnend voor de mensen die er toen woonden.
Wat is mijn mening?
De combinatie van uitleg en foto’s is zoals altijd heel verzorgd in Huis Marseille. Leerzaam ook. Sommige foto’s zijn erg mooi, andere iets meer standaard. Ik hoopte stiekem op een net ontdekte, verborgen collectie experimentele foto’s. Die is er helaas niet. Daarnaast is het ook wat jammer dat de andere tentoonstelling van Ilona Plaum niets met Parijs of steden te maken heeft. Het zou aardig zijn om een wat meer aanvullende tentoonstelling te plannen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Huis Marseille
Was tot 18 mei 2025 te zien in STRAAT Museum (Amsterdam): : Graffitecture
Wat houdt de tentoonstelling in?
Graffitecture is street art gemixt met design. De tentoonstelling toont werken van vier uiteenlopende artiesten: Gary Stranger, Antigoon, Georgia Hill en SODA. We zien zowel hele grote werken in de hal als kleine werken op canvas in een expositieruimte.
Wat was de moeite waard?
Graffitecture laat een interessante fusie zien van graffiti, design, typografie en architectuur. Het is een andere manier van genieten dan met ‘gewone’ hedendaagse kunst. Het gaat meer om stijl en ideeën met letters dan om de betekenis.
Wat is mijn mening?
De expositie is een beetje zoekende hoe alles in een thema aan elkaar te lijmen, maar dit kwartet kunstenaars past wel goed bij elkaar.
Waar vind je meer informatie?
Lees mijn artikel: Hoeveel design zit er in street-art?
Was tot 21 april 2025 te zien in 38CC (Delft): (Un)making it happen
Wat houdt de tentoonstelling in?
Deze tentoonstelling begint met werk van Yoshinari Nishiki. Een Japanse kunstenaar die wil weten waarom we we eindeloos spullen maken om te consumeren. Zo ontwierp hij zelf een drankje van een invasieve plantensoort, genaamd Eroi. Of bedacht hij een systeem met een duif om ongestempelde treinkaartjes te hergebruiken. Daarop gebaseerd zien we nog een heleboel andere ideeën van andere kunstenaars. Het doet in de verte wat denken aan Piero Manzoni’s werk, maar dan een duurzame en minder spottende versie.
Wat was de moeite waard?
Deze collectie ‘ontspullende spullen’ in 38CC laat je af en toe grinniken en nadenken en soms verwonderen (Is dat echt een video van negen uur waarbij spikkeltjes op kleur worden gelegd?) Sommigen gaan diep in op het onderwerp. Zoals een auto maken van alleen maar duurzame materialen (Thomas Thwaites). Een smartphone-sloper (Noud Sleumer). Bij supermarkt de groene bananen inruilen voor gele bananen (ook Nishiki). Aardig is ook de spottende video over een hond (Microbe Mate van Mark Wang) die om niet eenzaam te worden een micro-organisme krijgt om mee te spelen (uitvergroot op de muur). ‘Sinds hij contact heeft met het micro-organisme krabt hij zijn poot niet meer open.’
Wat is mijn mening?
Alle groepsexposities rondom een thema hebben iets lastigs: je verenigt zeer uiteenlopende kunstenaars met allemaal eigen ideeën. Het is de variatie die werkt en niet werkt, zoals het hier ook een beetje wringt af en toe. Duurzaamheid is ook wel een beetje opgebruikt als thema in tentoonstellingen. Wat dan helpt, is een beetje luchtigheid, zoals de video van Mark Wang. Maar er is genoeg te zien om een bezoekje te plegen aan Delft. En met je bezoek steun je een leuke, kleine galerie.
Waar vind je meer informatie?
Was tot 8 april 2025 te zien in Museum Rijswijk: Dina Danish: Protocols and other agreements
Wat houdt de tentoonstelling in?
Dina Danish is een Egyptische kunstenares die (met name) tapijten maakt over politiek, taal en symbolen. Het oor van Trump, de tafeltennisdiplomatie, de magie van sportshirtjes, het elkaar op vreemde manier een arm geven bij een akkoord. Of woorden op de vloer: You’ve crossed the line!. Daarnaast staan er boektitels die tezamen een optelsom vormen. Waarom alles zo luchtig is? Zelf zegt in de video: ‘Dat is heel normaal in Egypte, we maken altijd grappen.’
Wat was de moeite waard?
Museum Rijswijk is een klein museum met een kleine expositieruimte. Ik was er gelukkig alleen en dat gaf een goede gelegenheid om de werken in me op te nemen. Danish werkt met tapijt – een materiaal dat je niet dagelijks ziet in kunst – en is niet vies van humor. Dat zijn wel twee pré’s. De expositie vereist wel vaak dat je context nodig hebt, want als je niet het nieuws volgt, snap je misschien niet waar het op gebaseerd is.
Wat is mijn mening?
De combinatie van wereldpolitiek en luchtigheid – toch een lastig duo – werkt best goed bij Dina Danish. De tapijten nodigen uit om meer context te zoeken. Die vind je in de video aan het begin. Ik had wel wat moeite met de wisselwerking met de oude geschriften over protocollen te zien. En soms leunen de werken iets te veel op bijvoorbeeld het soort cheeky (hedendaagse) kunstwerk dat je vaker ziet (zoals de boektitels met getallen). Goed om te zien dat Museum Rijswijk iets spannends programmeert.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Museum Rijswijk.
Wil je ouder? Bekijk dan het archief van de website Jegensentevens.nl.