Hou je van kunst maar weet je niet waar je heen wilt gaan? Indipendenza tipt aldoor interessante nieuwe kunsttentoonstellingen. Bekijk hieronder de exposities die actueel zijn.
Bijgewerkt t/m april 2025
Tot 5 oktober: Still Processing in Nxt Museum (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Informatie en indrukken verwerken, daar gaat Still Processing over. Via beelden, geluiden maar ook in videofragmenten. AI speelt een belangrijke rol bij de creativiteit. We zien bijvoorbeeld onmogelijke regenbogen, kleuren die geluid maken, muziek gemaakt door AI (‘Cindarella Jazz’) en beelden over de overgang van analoog naar digitaal.
Wat was de moeite waard?
Een paar werken, zoals Children of the Light (ALL-TOGETHER-NOW) en Duration (Boris Ackett), maken meteen veel indruk. Andere werken vragen om een andere benadering. Zoals het geestige Simulation in Blue van Geoffrey Lillemon, of Rosa Menkmans Destitute Vision. Het is een collectie van prikkelende werken, die elk op hun eigen manier iets bij je doen. De een maakt gebruik van verbeelding, de ander van technisch vernuft.
Wat is mijn mening?
Je ziet niet veel sterke tentoonstellingen met hedendaagse, digitale kunst. Vaak wordt dat niet zo goed gepresenteerd omdat de ruimte ontbreekt of er geen voldoende kennis over is. Nxt heeft zich erin gespecialiseerd. Het is soms meer ‘een ervaring’ dan kunst kijken. Het overwegend jonge publiek is ook meer bezig met filmen dan met kijken. Still Processing biedt veel variatie. Alle kunstenaars hebben een andere kijk op dingen. Dat kenmerkt een goede groepstentoonstelling. Jammer vond ik dat de basisideeën (zoals de rol van het menselijke brein in het verwerken van beweging, licht en geluid) van deze expositie voor mij niet zo uit de verf kwamen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Nxt Museum
Tot 21 september: Straat Kunst Museum in Stedelijk Museum Breda
Wat houdt de tentoonstelling in?
De Boschstraat, de straat waar het museum is gevestigd, kent vele geschiedenissen. Dertien van deze geschiedenissen zijn uitgewerkt in street-art-werken, die niet helemaal street-art zijn, want ze zijn indoor. Denk bijvoorbeeld aan de beruchte koffermoord, pornoregisseur Lasse Braun, de manager van Elvis Presley. Die hebben allemaal links met de Boschstraat in Breda. De kunstenaars reageren allemaal op hun eigen manier op deze geschiedenissen.
Wat was de moeite waard?
Geschiedenis is een ondergewaardeerd onderwerp in kunst. Ik ken het bijvoorbeeld van Marcel van Eeden. Robert Rino doet aan namaak-geschiedenissen. Maar hier dus dertien creatieve uitingen over geschiedenissen in de Bosschstraat. Dat is fijn: twee interesses gecombineerd. De vele verschillende stijlen maken het nog aardiger om rond te lopen. Blind Walls Gallery is al tien jaar buiten bezig in Breda (slogan: hét museum op straat), nu kun je het een keer zien in de setting van een museum.
Wat is mijn mening?
Je kunt denken dat het museum de geschiedenis van Breda met street-art mixt omdat het populair is bij het publiek. Je mist een kunstzinnige invalshoek – zoals de expositie Graffitecture in STRAAT Museum (zie hieronder). Aan de andere kant heeft het museum ook een historische rol en is de geschiedenis van de straat een sterke rode draad. Street-art is een out-of-the-box-idee om geschiedenis mee te vertellen. De kunstenaars passen goed bij de onderwerpen (ik zou wel eens willen weten hoe die keuze tot stand is gekomen?). Wel verbazingwekkend dat de muren later weer wit worden geverfd… Zonde! Pak meteen de expositie Ruimtemissie mee.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Stedelijk Museum Breda en Blind Walls Gallery
Tot 29 juni: Mohammed Sami in KM21 (Den Haag)
Wat houdt de tentoonstelling in?
KM21 programmeert al jaren solo-tentoonstellingen van up-and-coming kunstenaars. Kunstenaars die soms wel soms nog niet doorgebroken zijn, maar altijd een eigen verhaal te vertellen hebben. Lees het interview met KM21-curator Yasmijn Jarram op Indipendenza. Dit keer krijgt Mohammed Sami de ruimte in KM21. Het is zijn eerste solotentoonstelling in Nederland. Het zijn alleen maar schilderijen, best old school voor een museum met hedendaagse kunst.
Wat was de moeite waard?
De mysterieuze afbeeldingen tonen veel vakmanschap. Het is niet alleen maar knap gedaan. De schilderijen vertellen ook een subtiel verhaal over Mohammed Sami’s achtergrond (opgegroeid in Bagdad). Het is de combinatie met de titel waardoor je beseft dat er meer aan de hand is. Tafeltjes en stoeltjes in de buitenlucht (Memorial). Kogels, stopcontact, pillen (Burden of Remembering). Een huis met spaanplaat op de ramen en een schaduw van een stoel (Le Miserable). Blikvanger is Fire Exit, met tl-buizen, vage luchten en een piepkleine nooduitgang in het midden.
Wat is mijn mening?
De expositie is héél sober. De werken moeten hier het werk doen. Het tegenovergestelde van de uitbundige ruimte eronder in het Fotomuseum: Enter the Cube van Marleen Sleeuwits (een aanrader). Vaak zie je achterin nog een beeldend kunstwerk maar die ontbreekt hier ook. Aan de andere kant is Sami meester van zijn ambacht en vragen zijn werken over herinneringen om er meer kijk- en denktijd in te stoppen. Misschien was een scherm met een interview wel een aardig idee geweest – het zou voor veel mensen de werken net iets begrijpelijker maken. Nu is het interview in NRC (zie hieronder) wel heel nuttig maar helaas achter een paywall voor de niet-abonneebezitter.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van KM21 en lees het interview met Sami in NRC (achter een paywall)
Tot 22 juni: Revoir Paris in Huis Marseille (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Jules, Henri en Louis Séeberger waren amateurfotografen in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Ze fotografeerden wijken als Montmartre (toen nog armoedige huizen), het Jardin de Luxembourg en leerlooierijen bij de rivier de Bièvre. Veel Parijzenaars die voor hen poseerden (foto’s maken ging toen niet zo snel). De broers deden mee aan fotowedstrijden en veel van die foto’s zijn hier te zien. In totaal 72 originele afdrukken op groot formaat.
Wat is de moeite waard?
Het is bijzonder om meer dan een eeuw terug te reizen met deze foto’s. Er zijn veel details te zien. Mooie hoeden, reclames op muren, kleding, industrieën. Een paar van de verpauperde straten in Montmartre leveren prachtige foto’s op. Al was het schrijnend voor de mensen die er toen woonden.
Wat is mijn mening?
De combinatie van uitleg en foto’s is zoals altijd heel verzorgd in Huis Marseille. Leerzaam ook. Sommige foto’s zijn erg mooi, andere iets meer standaard. Ik hoopte stiekem op een net ontdekte, verborgen collectie experimentele foto’s. Die is er helaas niet. Daarnaast is het ook wat jammer dat de andere tentoonstelling van Ilona Plaum niets met Parijs of steden te maken heeft. Het zou aardig zijn om een wat meer aanvullende tentoonstelling te plannen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Huis Marseille
Tot 18 mei: Graffitecture in STRAAT Museum (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Graffitecture is street art gemixt met design. De tentoonstelling toont werken van vier uiteenlopende artiesten: Gary Stranger, Antigoon, Georgia Hill en SODA. We zien zowel hele grote werken in de hal als kleine werken op canvas in een expositieruimte.
Wat was de moeite waard?
Graffitecture laat een interessante fusie zien van graffiti, design, typografie en architectuur. Het is een andere manier van genieten dan met ‘gewone’ hedendaagse kunst. Het gaat meer om stijl en ideeën met letters dan om de betekenis.
Wat is mijn mening?
De expositie is een beetje zoekende hoe alles in een thema aan elkaar te lijmen, maar dit kwartet kunstenaars past wel goed bij elkaar.
Waar vind je meer informatie?
Lees mijn artikel: Hoeveel design zit er in street-art?
Tot 21 april: (Un)making it happen in 38CC (Delft)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Deze tentoonstelling begint met werk van Yoshinari Nishiki. Een Japanse kunstenaar die wil weten waarom we we eindeloos spullen maken om te consumeren. Zo ontwierp hij zelf een drankje van een invasieve plantensoort, genaamd Eroi. Of bedacht hij een systeem met een duif om ongestempelde treinkaartjes te hergebruiken. Daarop gebaseerd zien we nog een heleboel andere ideeën van andere kunstenaars. Het doet in de verte wat denken aan Piero Manzoni’s werk, maar dan een duurzame en minder spottende versie.
Wat was de moeite waard?
Deze collectie ‘ontspullende spullen’ in 38CC laat je af en toe grinniken en nadenken en soms verwonderen (Is dat echt een video van negen uur waarbij spikkeltjes op kleur worden gelegd?) Sommigen gaan diep in op het onderwerp. Zoals een auto maken van alleen maar duurzame materialen (Thomas Thwaites). Een smartphone-sloper (Noud Sleumer). Bij supermarkt de groene bananen inruilen voor gele bananen (ook Nishiki). Aardig is ook de spottende video over een hond (Microbe Mate van Mark Wang) die om niet eenzaam te worden een micro-organisme krijgt om mee te spelen (uitvergroot op de muur). ‘Sinds hij contact heeft met het micro-organisme krabt hij zijn poot niet meer open.’
Wat is mijn mening?
Alle groepsexposities rondom een thema hebben iets lastigs: je verenigt zeer uiteenlopende kunstenaars met allemaal eigen ideeën. Het is de variatie die werkt en niet werkt, zoals het hier ook een beetje wringt af en toe. Duurzaamheid is ook wel een beetje opgebruikt als thema in tentoonstellingen. Wat dan helpt, is een beetje luchtigheid, zoals de video van Mark Wang. Maar er is genoeg te zien om een bezoekje te plegen aan Delft. En met je bezoek steun je een leuke, kleine galerie.
Waar vind je meer informatie?
Meer? Bekijk het archief van tentoonstellingen die voorbij zijn.
Tevreden met dit artikel? Steun het werk van Indipendenza dan met een kopje koffie: