Er zijn veel prachtige kunsttentoonstellingen. Indipendenza tipt aldoor interessante nieuwe kunsttentoonstellingen. Die vind je hier. Dit is het archief van exposities die voorbij zijn maar misschien nog steeds inspireren.
Was tot 5 oktober te zien: Still Processing in Nxt Museum (Amsterdam)
Wat hield de tentoonstelling in?
Informatie en indrukken verwerken, daar gaat Still Processing over. Via beelden, geluiden maar ook in videofragmenten. AI speelt een belangrijke rol bij de creativiteit. We zien bijvoorbeeld onmogelijke regenbogen, kleuren die geluid maken, muziek gemaakt door AI (‘Cindarella Jazz’) en beelden over de overgang van analoog naar digitaal.
Wat was de moeite waard?
Een paar werken, zoals Children of the Light (ALL-TOGETHER-NOW) en Duration (Boris Ackett), maken meteen veel indruk. Andere werken vragen om een andere benadering. Zoals het geestige Simulation in Blue van Geoffrey Lillemon, of Rosa Menkmans Destitute Vision. Het is een collectie van prikkelende werken, die elk op hun eigen manier iets bij je doen. De een maakt gebruik van verbeelding, de ander van technisch vernuft.
Wat was mijn mening?
Je ziet niet veel tentoonstellingen met hedendaagse, digitale kunst. Vaak wordt dat niet zo goed gepresenteerd omdat de ruimte ontbreekt of er geen voldoende kennis over is. Nxt heeft zich erin gespecialiseerd. Het is soms meer ‘een ervaring’ dan kunst kijken. Het overwegend jonge publiek is ook meer bezig met filmen dan met kijken. Still Processing biedt veel variatie. Alle kunstenaars hebben een andere kijk op dingen. Dat kenmerkt een goede groepstentoonstelling. Jammer vond ik dat de basisideeën (zoals de rol van het menselijke brein in het verwerken van beweging, licht en geluid) van deze expositie voor mij niet zo uit de verf kwamen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Nxt Museum
Was tot 28 september te zien: Beirutopia in Fotomuseum (Den Haag)
Wat hield de tentoonstelling in?
Beiroet heeft nogal wat te verduren gehad. Politieke crises, gewapende conflicten, een ontploffing in de haven in 2020. Het is vreselijk maar ook inspirerend materiaal voor fotograaf Randa Mirza uit Libanon. Haar vraag is: Hoe observeer je geweld? Zij maakte bijvoorbeeld voor-en-na-beelden van de ontploffing. Op een typische ‘snipers’ plek ‘schoot’ ze mensen met foto’s. En ze manipuleerde op geestige wijze toerisme en geweld.
Wat was de moeite waard?
Randa Mirza heeft in de afgelopen 25 jaar op allerlei verschillende manieren Beiroet bekeken. Ze maakte daar series van die anders van stijl zijn en allemaal een ander commentaar geven op de heftige gebeurtenissen in de stad. Ze buit de schoonheid van Beiroets triestheid uit. Dat is niet de enige rode draad: haar gevoel voor ironie zit in elk project. Die combinatie beviel me heel goed.
Wat was mijn mening?
Ik hou er wel van als ik mezelf erop betrap op nog een extra rondje te maken om te zien of ik niets gemist heb. Beirutopia is een van de betere foto-exposities van de laatste jaren in het fotomuseum Den Haag. Veel verschillende stijlen, humor, aandacht voor details, lef. Er zat veel tijd in deze projecten. De kaf is van het koren gescheiden: het beste van 25 jaar Randa Mirza blijft over. De vormgeving en toelichting van de expositie was ook goed te volgen. Niets op aan te merken.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van het Fotomuseum bij KM21 en dit interview met Mirza in Maars Magazine (Franstalig)
Was tot 21 september te zien: Straat Kunst Museum in Stedelijk Museum Breda
Wat hield de tentoonstelling in?
De Boschstraat, de straat waar het museum is gevestigd, kent vele geschiedenissen. Dertien van deze geschiedenissen zijn uitgewerkt in streetart-werken, die niet helemaal streetart zijn, want ze zijn indoor. Denk bijvoorbeeld aan de beruchte koffermoord, pornoregisseur Lasse Braun, de manager van Elvis Presley. Die hebben allemaal links met de Boschstraat in Breda. De kunstenaars reageren allemaal op hun eigen manier op deze geschiedenissen.
Wat was de moeite waard?
Geschiedenis is een ondergewaardeerd onderwerp in kunst. Ik ken het bijvoorbeeld van Marcel van Eeden. Rinus van de Velde doet ook aan (namaak) geschiedenissen. Maar hier dus dertien creatieve uitingen over échte geschiedenissen in de Bosschstraat. Dat is fijn: twee interesses gecombineerd. De vele verschillende stijlen maken het nog aardiger om rond te lopen. Blind Walls Gallery is al tien jaar buiten bezig in Breda (slogan: hét museum op straat), nu kun je het een keer zien in de setting van een museum.
Wat was mijn mening?
Je kunt denken dat het museum de geschiedenis van Breda met streetart mixt omdat het populair is bij het publiek. Dat is niet zo gek gedacht. Je mist een kunstzinnige invalshoek – zoals de expositie Graffitecture in STRAAT Museum wel heeft. Aan de andere kant heeft het museum ook een historische rol en is de geschiedenis van de straat een sterke rode draad. Streetart is dan een out-of-the-box-idee om geschiedenis mee te vertellen. De kunstenaars passen goed bij de onderwerpen (ik zou wel eens willen weten hoe die keuze tot stand is gekomen maar ik vind er geen informatie over). Wel verbazingwekkend dat de muren later weer wit worden geverfd… Zonde! Is er geen plek op het stadhuis, of ergens anders waar mensen en kunst kunnen mengen? Als je er bent: pak meteen de expositie Ruimtemissie mee.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Stedelijk Museum Breda en Blind Walls Gallery
Was tot 31 augustus te zien: New New Babylon: Visions for Another Tomorrow in Kunstmuseum Den Haag
Wat hield de tentoonstelling in?
New New Babylon begint met uitspraken van de kunstenaar Constant Nieuwenhuijs (beter bekend als Constant). ‘New Babylon is een gigantisch labyrintisch complex dat zich op hoge poten boven de aarde verheft. Eronder circuleren allerlei vormen van transport. De verschillende etages van de stad zijn met liften en trappen bereikbaar (…). Hier kunnen Nieuw-Babyloniërs als moderne nomaden ronddwalen.’ Hij zocht naar ‘een gelijkwaardige samenleving’ en ontwierp schaalmodellen. Hij werkte er twintig jaar aan. De tentoonstelling houdt niet op bij Constant maar zoekt een heleboel uiteenlopende kunstenaars die passen bij dit verhaal. Zoals Moshekwa Langa, Randa Mirza, Carlijn Klingma, Frank Ammerlaan, Edwin Zwakman, Harrison Pearce, Klinke Kooij, Emma Talbot, Sam Samlee, Hella Jongerius.
Wat was de moeite waard?
Constants schaalmodellen zijn anders dan anders – ik denk dat het een interessante stap is geweest in de carrière van deze Cobra-kunstenaar. De moderne stad is ingedeeld in werken en ontspanning maar hij zag het meer als een geheel, ‘een versmelting’. ‘Avontuur is belangrijker dan functie’.
Wat was mijn mening?
Met dit interessante uitgangspunt waren mijn verwachtingen best hoog. Het verhaal wordt ook goed verteld. De associatie met hedendaagse kunstenaars is gevarieerd met dans, tapijt, video, installaties enz. Dat maakt het een gevarieerde tentoonstelling. Een minpunt vond ik dat het verhaal iets te te veel leunt op ‘ouderwetse’ hedendaagse kunstvormen. Op digitaal gebied gebeurt er enorm veel. Als gamer denk ik bij Constants steden ook meteen aan steden die al bestaan in games, zoals Night City (Cyberpunk 2077) en Nivalis (Cloudpunk). Avontuur is daar zéker belangrijker dan de functie. Iemand als Lawrence Lek is hier goed in, maar er zijn vast ook andere kunstenaars te vinden. En iets anders wat ik gek vind, is dat in deze werelden zelden wordt nagedacht over het economische reilen en zeilen. Toch niet onbelangrijk.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Kunstmuseum Den Haag
Was tot 31 augustus te zien: Meiro Koizumi ‘Theaters of Life’ in Museum De Pont (Tilburg)
Wat hield de tentoonstelling in?
De eerste solotentoonstelling van de Japanse kunstenaar Meiro Koizumi in Nederland. Hij is vooral bezig met het collectieve geheugen van mensen. Denk daarbij aan oorlog, nationalisme en technologie. Bij bijvoorbeeld The Angels of Testimony bespreekt een oude soldaat over misdaden tijdens de Chinees-Japanse oorlog. In Altars maakt hij van mensen half technologische wezens. Een terugkerende vraag: welke invloeden hebben technologische innovaties op onze levens? De tentoonstelling bevat onder andere drie grote videowerken en één virtualrealitykunstwerk.
Wat was de moeite waard?
Hoewel The Angels of Testimony goede recensies kreeg en hier ook de meeste mensen trok, was ik meer ondersteboven van Good machine, bad machine. Een hypnotische video die sterk het gevoel geeft hoe taal werkt in een land waar nationalisme een grote rol speelt. Met een video die barst van de nationalistische symbolen zoals een parade van een leger. De technologische menswezens Altars en de bewerkingen van de Ozu-films (met de gifgasgeschiedenis van Ozu’s legereenheid meegenomen) zijn wat minder subtiel maar ook knap gemaakt.
Wat was mijn mening?
Het was een goede zet van Museum De Pont om over Koizumi een solotentoonstelling te doen. Hij heeft intussen een grote diversiteit van werken en de tentoonstelling voelt behoorlijk rijp aan. Van objecten tot en met virtual reality, van AI tot en met houtskooltekeningen. Daarnaast is het ook eindelijk weer eens kunst die ook wel wat van je vraagt als bezoeker. Wat ik Iets minder vind, is dat het allemaal vrij serieus, thematisch en naargeestig is. Een reden waarom ik veel moeite heb met The Angels of Testimony. Dat blijkt ook uit de video waarin hij zijn werken vlot loopt uit te leggen. Je mist bij Koizumi de zachte, milde en persoonlijke kant van het leven. Zijn werk A Sleeping Boy is het meest persoonlijk en ontroerend. Maar al met al is de tentoonstelling absoluut de reis naar Tilburg waard. De Pont kan ook goed uitpakken met de ruimte.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Museum De Pont
Theaters of Life
Was tot 24 augustus te zien: Magdalena Abakanowicz: Everything is made of fiber in Textielmuseum (Tilburg)
Wat hield de tentoonstelling in?
Magdalena Abakanowicz was een textielkunstenares uit Polen. Ze speelde met haar interesse voor de vezels in textiel ‘een pioniersrol in de emancipatie van textiel als kunstmedium’, aldus het Textielmuseum. Het tweedimensionale kleed veranderde in haar handen in een driedimensionaal sculptuur. Die werden ‘abakans’ genoemd bij gebrek aan vergelijking. Ze werkte graag met plant- en diervezels. ‘We zijn allemaal structuren van vezels’, was een gevleugelde uitspraak.
Wat was de moeite waard?
Het eerste wat je opvalt, is de ruwheid van de vezels. Textiel is meestal verzorgd, heel netjes afgewerkt. Niet in de handen van Abakanowicz. Het is ruw en wild. Dit zijn echte sculpturen, ook al is het textiel. Soms doen ze denken aan een lichaam, dan aan enorme aardappels, dan weer aan logge monsterachtige wezens. De zaal met vier ‘abakans’, die eind jaren zestig en begin jaren zeventig zijn gemaakt, vond ik erg aangenaam om in te associëren. Natuur komt het eerste op, maar het kan ook figuurlijk zijn, mensen die in je leven in de weg staan.
Wat was mijn mening?
Ik genoot wel van deze expositie. Het is altijd fijn om een nieuwe kunstenaar te ontdekken. Er zit zoveel achter met kleur, materiaal en vorm. Geen idee dat je dit met textiel kon doen. Abakanowicz liet zich door niets haar eigen ideeën in de weg zitten. Ze ontwikkelde haar eigen stijl en dat in de gesloten post-oorlogse wereld van Polen. Het loont om in haar geschiedenis te verdiepen, dan krijg je nog meer waardering voor haar werk. Hierbij een kort portret van het Tate Museum.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Textielmuseum
Was tot 27 juli te zien: Wes Anderson in Cinematheque (Parijs)
Wat hield de tentoonstelling in?
Cinematheque bij Bercy in Parijs is vergelijkbaar met Eye in Amsterdam en organiseert tentoonstellingen rondom films. Deze keer hebben ze een tentoonstelling gemaakt rondom de filmmaker Wes Anderson. Je gaat al zijn films af en ziet scènes, outfits, props en kladjes van storyboards.
Wat was de moeite waard?
De paar concepten van storyboards geven een mooie tussenstap weer van het idee naar de film. De outfits. De setting van de onderzeeër van The Life Aquatic of Steve Zissou op een foto is wonderlijk. Een maquette van The Grand Budapest Hotel. De hele ‘cast’ van The Fantastic Mr. Fox. Ook de kleuren vallen past goed op in het echt. Misschien mijn favoriet waren de namaakboeken, die erg goed waren nagemaakt. Bijvoorbeeld het nepwetenschapsboek Coping With the Very Troubled Child. Of het boek Tragedy of the Red Octopus van Eleanor Zissou dat is geïnspireerd op Cousteaus Undersea discoveries-series uit 1970. De details zijn de moeite waard.
Wat was mijn mening?
Wes Andersons stijl is heel bekend en vaak geparodieerd. Hij voelt zich erg comfortabel in zijn eigen universum en je zal hem niet opeens iets heel anders zien doen. Maar in dat universum is veel zachte, subtiele humor. Dat komt door deze tentoonstelling naar boven. Hij is bovendien een perfectionist en dat wordt wel bewezen door zoveel vindingrijke details. Bijvoorbeeld hoe tekeningen van het blad The New Yorker leidde tot bepaalde karakters in The French Dispatch. Of de cocktail-martini-verkoopautomaat in Asteroid City. Niet veel regisseurs gaan zo ver met details, denk ik, en dat rechtvaardigt ook een expositie als deze. De opbouw van de tentoonstelling (chronologisch) had wel wat speelser gekund. Bijvoorbeeld met hoofdstukken per setting, kleding, props. Hoe dan ook is het inspirerend om van dichtbij te zien hoe iemands fantasie soms werkelijkheid kan worden.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Cinematheque
Was tot 29 juni te zien: Mohammed Sami in KM21 (Den Haag)
Wat hield de tentoonstelling in?
KM21 programmeert al jaren solo-tentoonstellingen van up-and-coming kunstenaars. Kunstenaars die soms wel soms nog niet doorgebroken zijn, maar altijd een eigen verhaal te vertellen hebben. Lees het interview met KM21-curator Yasmijn Jarram op Indipendenza. Dit keer krijgt Mohammed Sami de ruimte in KM21. Het is zijn eerste solotentoonstelling in Nederland. Het zijn alleen maar schilderijen, best old school voor een museum met hedendaagse kunst.
Wat was de moeite waard?
De mysterieuze afbeeldingen tonen veel vakmanschap. Het is niet alleen maar knap gedaan. De schilderijen vertellen ook een subtiel verhaal over Mohammed Sami’s achtergrond (opgegroeid in Bagdad). Het is de combinatie met de titel waardoor je beseft dat er meer aan de hand is. Tafeltjes en stoeltjes in de buitenlucht (Memorial). Kogels, stopcontact, pillen (Burden of Remembering). Een huis met spaanplaat op de ramen en een schaduw van een stoel (Le Miserable). Blikvanger is Fire Exit, met tl-buizen, vage luchten en een piepkleine nooduitgang in het midden.
Wat was mijn mening?
De expositie is héél sober. De werken moeten hier het werk doen. Het tegenovergestelde van de uitbundige ruimte eronder in het Fotomuseum: Enter the Cube van Marleen Sleeuwits (een aanrader). Vaak zie je achterin nog een beeldend kunstwerk maar die ontbreekt hier ook. Aan de andere kant is Sami meester van zijn ambacht en vragen zijn werken over herinneringen om er meer kijk- en denktijd in te stoppen. Misschien was een scherm met een interview wel een aardig idee geweest – het zou voor veel mensen de werken net iets begrijpelijker maken. Nu is het interview in NRC (zie hieronder) wel heel nuttig maar helaas achter een paywall voor de niet-abonneebezitter.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van KM21 en lees het interview met Sami in NRC (achter een paywall)
Was tot 22 juni te zien: Revoir Paris in Huis Marseille (Amsterdam)
Wat hield de tentoonstelling in?
Jules, Henri en Louis Séeberger waren amateurfotografen in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Ze fotografeerden wijken als Montmartre (toen nog armoedige huizen), het Jardin de Luxembourg en leerlooierijen bij de rivier de Bièvre. Veel Parijzenaars die voor hen poseerden (foto’s maken ging toen niet zo snel). De broers deden mee aan fotowedstrijden en veel van die foto’s zijn hier te zien. In totaal 72 originele afdrukken op groot formaat.
Wat was de moeite waard?
Het is bijzonder om meer dan een eeuw terug te reizen met deze foto’s. Er zijn veel details te zien. Mooie hoeden, reclames op muren, kleding, industrieën. Een paar van de verpauperde straten in Montmartre leveren prachtige foto’s op. Al was het schrijnend voor de mensen die er toen woonden.
Wat was mijn mening?
De combinatie van uitleg en foto’s is zoals altijd heel verzorgd in Huis Marseille. Leerzaam ook. Sommige foto’s zijn erg mooi, andere iets meer standaard. Ik hoopte stiekem op een net ontdekte, verborgen collectie experimentele foto’s. Die is er helaas niet. Daarnaast is het ook wat jammer dat de andere tentoonstelling van Ilona Plaum niets met Parijs of steden te maken heeft. Het zou aardig zijn om een wat meer aanvullende tentoonstelling te plannen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Huis Marseille
Was tot 18 mei 2025 te zien in STRAAT Museum (Amsterdam): Graffitecture
Wat hield de tentoonstelling in?
Graffitecture is street art gemixt met design. De tentoonstelling toont werken van vier uiteenlopende artiesten: Gary Stranger, Antigoon, Georgia Hill en SODA. We zien zowel hele grote werken in de hal als kleine werken op canvas in een expositieruimte.
Wat was de moeite waard?
Graffitecture laat een interessante fusie zien van graffiti, design, typografie en architectuur. Het is een andere manier van genieten dan met ‘gewone’ hedendaagse kunst. Het gaat meer om stijl en ideeën met letters dan om de betekenis.
Wat was mijn mening?
De expositie is een beetje zoekende hoe alles in een thema aan elkaar te lijmen, maar dit kwartet kunstenaars past wel goed bij elkaar.
Waar vind je meer informatie?
Lees mijn artikel: Hoeveel design zit er in street-art?
Was tot 21 april 2025 te zien in 38CC (Delft): (Un)making it happen
Wat hield de tentoonstelling in?
Deze tentoonstelling begint met werk van Yoshinari Nishiki. Een Japanse kunstenaar die wil weten waarom we we eindeloos spullen maken om te consumeren. Zo ontwierp hij zelf een drankje van een invasieve plantensoort, genaamd Eroi. Of bedacht hij een systeem met een duif om ongestempelde treinkaartjes te hergebruiken. Daarop gebaseerd zien we nog een heleboel andere ideeën van andere kunstenaars. Het doet in de verte wat denken aan Piero Manzoni’s werk, maar dan een duurzame en minder spottende versie.
Wat was de moeite waard?
Deze collectie ‘ontspullende spullen’ in 38CC laat je af en toe grinniken en nadenken en soms verwonderen (Is dat echt een video van negen uur waarbij spikkeltjes op kleur worden gelegd?) Sommigen gaan diep in op het onderwerp. Zoals een auto maken van alleen maar duurzame materialen (Thomas Thwaites). Een smartphone-sloper (Noud Sleumer). Bij supermarkt de groene bananen inruilen voor gele bananen (ook Nishiki). Aardig is ook de spottende video over een hond (Microbe Mate van Mark Wang) die om niet eenzaam te worden een micro-organisme krijgt om mee te spelen (uitvergroot op de muur). ‘Sinds hij contact heeft met het micro-organisme krabt hij zijn poot niet meer open.’
Wat was mijn mening?
Alle groepsexposities rondom een thema hebben iets lastigs: je verenigt zeer uiteenlopende kunstenaars met allemaal eigen ideeën. Het is de variatie die werkt en niet werkt, zoals het hier ook een beetje wringt af en toe. Duurzaamheid is ook wel een beetje opgebruikt als thema in tentoonstellingen. Wat dan helpt, is een beetje luchtigheid, zoals de video van Mark Wang. Maar er is genoeg te zien om een bezoekje te plegen aan Delft. En met je bezoek steun je een leuke, kleine galerie.
Waar vind je meer informatie?
Was tot 8 april 2025 te zien in Museum Rijswijk: Dina Danish: Protocols and other agreements
Wat hield de tentoonstelling in?
Dina Danish is een Egyptische kunstenares die (met name) tapijten maakt over politiek, taal en symbolen. Het oor van Trump, de tafeltennisdiplomatie, de magie van sportshirtjes, het elkaar op vreemde manier een arm geven bij een akkoord. Of woorden op de vloer: You’ve crossed the line!. Daarnaast staan er boektitels die tezamen een optelsom vormen. Waarom alles zo luchtig is? Zelf zegt in de video: ‘Dat is heel normaal in Egypte, we maken altijd grappen.’
Wat was de moeite waard?
Museum Rijswijk is een klein museum met een kleine expositieruimte. Ik was er gelukkig alleen en dat gaf een goede gelegenheid om de werken in me op te nemen. Danish werkt met tapijt – een materiaal dat je niet dagelijks ziet in kunst – en is niet vies van humor. Dat zijn wel twee pré’s. De expositie vereist wel vaak dat je context nodig hebt, want als je niet het nieuws volgt, snap je misschien niet waar het op gebaseerd is.
Wat was mijn mening?
De combinatie van wereldpolitiek en luchtigheid – toch een lastig duo – werkt best goed bij Dina Danish. De tapijten nodigen uit om meer context te zoeken. Die vind je in de video aan het begin. Ik had wel wat moeite met de wisselwerking met de oude geschriften over protocollen te zien. En soms leunen de werken iets te veel op bijvoorbeeld het soort cheeky (hedendaagse) kunstwerk dat je vaker ziet (zoals de boektitels met getallen). Goed om te zien dat Museum Rijswijk iets spannends programmeert.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Museum Rijswijk.
Wil je ouder? Bekijk dan het archief van de website Jegensentevens.nl.