Hou van je kunst maar weet je niet waar je heen wilt gaan?Indipendenza tipt aldoor interessante nieuwe kunsttentoonstellingen. Bekijk hieronder de exposities die nu actueel zijn.
Bijgewerkt t/m april 2025
Tot 5 oktober: Still Processing in Nxt Museum (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Informatie en indrukken verwerken, daar gaat Still Processing over. Via beelden, geluiden maar ook in videofragmenten. AI speelt een belangrijke rol bij de creativiteit. We zien onmogelijke regenbogen, kleuren die geluid maken, muziek van AI (‘Cindarella Jazz’), levende zwart gaten en de overgang van analoog naar digitaal.
Wat was de moeite waard?
Een paar werken, zoals Children of the Light (ALL-TOGETHER-NOW) en Duration (Boris Ackett), maken meteen veel indruk. Andere werken vragen om een andere benadering. Zoals het geestige Simulation in Blue van Geoffrey Lillemon, of Rosa Menkmans Destitute Vision. Het is een collectie van prikkelende werken, die elk op hun eigen manier iets bij je doen. De een heeft veel verbeelding, de ander vooral technisch vernuft.
Wat is mijn mening?
Een sterke tentoonstelling van hedendaagse, digitale kunst die elders vaak niet goed wordt gepresenteerd. Nxt heeft zich erin gespecialiseerd. Het is soms meer ‘een ervaring’ dan kunst kijken. Het veel jongere publiek is meer bezig met filmen dan met kijken. Maar ze zijn er wel. Ik vond steeds iets anders terug bij verschillende kunstenaars. Dat is het kenmerk van een goede groepstentoonstelling. Jammer vond ik dat de basisideeën (zoals de rol van het menselijke brein in het verwerken van beweging, licht en geluid) van deze expositie voor mij niet helemaal uit de verf kwamen. Misschien was dat iets te ambitieus.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Nxt Museum.
Tot 22 juni: Revoir Paris in Huis Marseille (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Jules, Henri en Louis Séeberger waren amateurfotografen in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Ze fotografeerden wijken als Montmartre (toen nog armoedige huizen), het Jardin de Luxembourg en leerlooierijen bij de rivier de Bièvre. Veel Parijzenaars poseerden voor hen (foto’s maken ging toen niet zo snel). De broers deden mee aan fotowedstrijden. Hier zien we 72 originele afdrukken op groot formaat.
Wat is de moeite waard?
Het is altijd bijzonder om een eeuw terug te reizen met deze foto’s. Er zijn veel details te zien. Mooie hoeden, reclames op muren, kleding, industrieën. Een paar van de verpauperde straten in Montmartre leveren prachtige foto’s op. Al was het natuurlijk schrijnend voor de mensen die er toen woonden.
Wat is mijn mening?
De combinatie van uitleg en foto’s is heel verzorgd in Huis Marseille. Leerzaam ook. Sommige foto’s zijn erg mooi, andere iets meer standaard. Ik hoopte stiekem op een verborgen collectie experimentele foto’s, die pas net ontdekt waren. Die zijn er helaas niet. Daarnaast is het ook wat jammer dat de andere tentoonstelling van Ilona Plaum niets met de foto’s van de Séebergers of Parijs of steden te maken heeft. Het zou aardig zijn om een wat meer aanvullende tentoonstelling te plannen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Huis Marseille.
Tot 18 mei: Graffitecture in STRAAT Museum (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Graffitecture is street art gemixt met design. De tentoonstelling toont werken van vier uiteenlopende artiesten: Gary Stranger, Antigoon, Georgia Hill en SODA. Zowel grote als kleine wwerken.
Wat was de moeite waard?
Graffitecture biedt een mooie fusie van graffiti, design, typografie en architectuur. Deze inspirerende vormen brengen een nieuwe laag aan in de al lange graffitigeschiedenis.
Wat is mijn mening?
Ik hou van al deze dingen. Bij elkaar maakt het nog smakelijker. De expositie is een beetje zoekende hoe alles in een thema aan elkaar te lijmen, maar dit kwartet kunstenaars vult elkaar heel aardig aan.
Waar vind je meer informatie?
Lees mijn artikel: Hoeveel design zit er in street-art?
Tot 21 april: (Un)making it happen in 38CC (Delft)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Deze tentoonstelling begin bij het werk van Yoshinari Nishiki. Een Japanse kunstenaar die wil weten waarom we we eindeloos spullen maken om te consumeren. Zo ontwierp hij zelf een drankje van een invasieve plantensoort, genaamd Eroi. Of bedacht hij een systeem met een duif om ongestempelde treinkaartje te hergebruiken. Daarop gebaseerd zien we nog een heleboel andere ideeën van andere kunstenaars. Het doet in de verte wat denken aan Piero Manzoni’s werk, maar dan een duurzame versie.
Wat was de moeite waard?
36CC programmeert vaak leuke groepsexposities en soms solo’s. Deze collectie ‘ontspullende spullen’ laat je af en toe grinniken, af en toe nadenken en soms ook ronduit vragen: waarom (zoals de video van negen uur waarbij spikkeltjes op kleur worden gelegd)? Of bij de supermarkt de groene bananen inruilen voor gele bananen en daar een performancevideo van maken (ook Nishiki). Sommige gaan echt diep in op het onderwerp. Zoals een auto maken van alleen maar duurzame materialen. Een smartphone-sloper. Aardig is ook de spottende video over een hond die om niet eenzaam te worden een micro-organisme krijgt om mee te spelen. ‘Sinds hij contact heeft met het micro-organisme krabt hij zijn poot niet meer open.’
Wat is mijn mening?
Alle groepsexposities rondom een thema hebben iets lastigs: je verenigt zeer uiteenlopende kunstenaars met allemaal eigen ideeën. Het is de variatie die werkt en niet werkt, zoals het hier ook een beetje wringt af en toe. Duurzaamheid is intussen ook wel een beetje opgebruikt als thema. Toch is hier genoeg moois te zien, de werken staan op zichzelf en prikkelen om meer te zoeken naar de betreffende kunstenaar. En met je bezoek steun je een leuke, kleine galerie.
Waar vind je meer informatie?
Tot 8 april: Dina Danish: Protocols and other agreements in Museum Rijswijk (Rijswijk)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Dina Danish is een Egyptische kunstenares die (met name) tapijten maakt over politiek, taal en symbolen. Het oor van Trump, de tafeltennisdiplomatie, de magie van sportshirtjes, het elkaar op vreemde manier een arm geven bij een akkoord. Of woorden op de vloer: You’ve crossed the line!. Daarnaast staan er boektitels die tezamen een optelsom vormen. Waarom alles zo luchtig is? Zelf zegt in de video: ‘Dat is heel normaal in Egypte, we maken altijd grappen.’
Wat was de moeite waard?
Museum Rijswijk is een klein museum met een kleine expositieruimte. Ik was er gelukkig alleen en dat gaf een goede gelegenheid om de werken in me op te nemen. Danish werkt met tapijt – een materiaal dat je niet dagelijks ziet in kunst – en is niet vies van humor. Dat zijn wel twee pré’s. De expositie vereist wel vaak dat je context nodig hebt, want als je niet het nieuws volgt, snap je misschien niet waar het op gebaseerd is.
Wat is mijn mening?
De combinatie van wereldpolitiek en luchtigheid – toch een lastig duo – werkt best goed bij Dina Danish. De tapijten nodigen uit om meer context te zoeken. Die vind je in de video aan het begin. Ik had wel wat moeite om de relatie met de oude geschriften over protocollen te zien. Dat had denk ik niet perse gehoeven. En soms leunen de werken iets te veel op bijvoorbeeld het soort knipogende (hedendaagse) kunstwerk dat je vaker ziet (zoals de boektitels). Goed om te zien dat Museum Rijswijk iets spannends programmeert.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Museum Rijswijk.
Tevreden met dit artikel? Steun het werk van Indipendenza dan met een kopje koffie: