Hou je van kunst maar weet je niet waar je heen wilt gaan? Indipendenza tipt aldoor interessante nieuwe kunsttentoonstellingen. Bekijk hieronder de exposities die actueel zijn.
Bijgewerkt t/m augustus 2025
Tot 24 augustus: Magdalena Abakanowicz: Everything is made of fiber in Textielmuseum (Tilburg)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Magdalena Abakanowicz was een textielkunstenares uit Polen. Ze speelde met haar interesse voor de vezels in textiel ‘een pioniersrol in de emancipatie van textiel als kunstmedium’, aldus het Textielmuseum. Het tweedimensionale kleed veranderde in haar handen in een driedimensionaal sculptuur. Die werden ‘abakans’ genoemd bij gebrek aan vergelijking. Ze werkte graag met plant- en diervezels. ‘We zijn allemaal structuren van vezels’, was een gevleugelde uitspraak.
Wat was de moeite waard?
Het eerste wat je opvalt, is de ruwheid van de vezels. Textiel is meestal verzorgd, heel netjes afgewerkt. Niet in de handen van Abakanowicz. Het is ruw en wild. Dit zijn echte sculpturen, ook al is het textiel. Soms doen ze denken aan een lichaam, dan aan enorme aardappels, dan weer aan logge monsterachtige wezens. De zaal met vier ‘abakans’, die eind jaren zestig en begin jaren zeventig zijn gemaakt, vond ik erg aangenaam om in te associëren. Natuur komt het eerste op, maar het kan ook figuurlijk zijn, mensen die in je leven in de weg staan.
Wat is mijn mening?
Ik genoot wel van deze expositie. Het is altijd fijn om een nieuwe kunstenaar te ontdekken. Er zit zoveel achter met kleur, materiaal en vorm. Geen idee dat je dit met textiel kon doen. Abakanowicz liet zich door niets haar eigen ideeën in de weg zitten. Ze ontwikkelde haar eigen stijl en dat in de gesloten post-oorlogse wereld van Polen. Het loont om in haar geschiedenis te verdiepen, dan krijg je nog meer waardering voor haar werk. Hierbij een kort portret van het Tate Museum.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Textielmuseum
Tot 31 augustus: Meiro Koizumi ‘Theaters of Life’ in Museum De Pont (Tilburg)
Wat houdt de tentoonstelling in?
De eerste solotentoonstelling van de Japanse kunstenaar Meiro Koizumi in Nederland. Hij is vooral bezig met het collectieve geheugen van mensen. Denk daarbij aan oorlog, nationalisme en technologie. Bij bijvoorbeeld The Angels of Testimony bespreekt een oude soldaat over misdaden tijdens de Chinees-Japanse oorlog. In Altars maakt hij van mensen half technologische wezens. Een terugkerende vraag: welke invloeden hebben technologische innovaties op onze levens? De tentoonstelling bevat onder andere drie grote videowerken en één virtualrealitykunstwerk.
Wat was de moeite waard?
Hoewel The Angels of Testimony goede recensies kreeg en hier ook de meeste mensen trok, was ik meer ondersteboven van Good machine, bad machine. Een hypnotische video die sterk het gevoel geeft hoe taal werkt in een land waar nationalisme een grote rol speelt. Met een video die barst van de nationalistische symbolen zoals een parade van een leger. De technologische menswezens Altars en de bewerkingen van de Ozu-films (met de gifgasgeschiedenis van Ozu’s legereenheid meegenomen) zijn wat minder subtiel maar ook knap gemaakt.
Wat is mijn mening?
Het was een goede zet van Museum De Pont om over Koizumi een solotentoonstelling te doen. Hij heeft intussen een grote diversiteit van werken en de tentoonstelling voelt behoorlijk rijp aan. Van objecten tot en met virtual reality, van AI tot en met houtskooltekeningen. Daarnaast is het ook eindelijk weer eens kunst die ook wel wat van je vraagt als bezoeker. Wat ik Iets minder vind, is dat het allemaal vrij serieus, thematisch en naargeestig is. Een reden waarom ik veel moeite heb met The Angels of Testimony. Dat blijkt ook uit de video waarin hij zijn werken vlot loopt uit te leggen. Je mist bij Koizumi de zachte, milde en persoonlijke kant van het leven. Zijn werk A Sleeping Boy is het meest persoonlijk en ontroerend. Maar al met al is de tentoonstelling absoluut de reis naar Tilburg waard. De Pont kan ook goed uitpakken met de ruimte.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Museum De Pont
Theaters of Life
Tot 31 augustus: New New Babylon: Visions for Another Tomorrow in Kunstmuseum Den Haag
Wat houdt de tentoonstelling in?
New New Babylon begint met uitspraken van de kunstenaar Constant Nieuwenhuijs (beter bekend als Constant). ‘New Babylon is een gigantisch labyrintisch complex dat zich op hoge poten boven de aarde verheft. Eronder circuleren allerlei vormen van transport. De verschillende etages van de stad zijn met liften en trappen bereikbaar (…). Hier kunnen Nieuw-Babyloniërs als moderne nomaden ronddwalen.’ Hij zocht naar ‘een gelijkwaardige samenleving’ en ontwierp schaalmodellen. Hij werkte er twintig jaar aan. De tentoonstelling houdt niet op bij Constant maar zoekt een heleboel uiteenlopende kunstenaars die passen bij dit verhaal. Zoals Moshekwa Langa, Randa Mirza, Carlijn Klingma, Frank Ammerlaan, Edwin Zwakman, Harrison Pearce, Klinke Kooij, Emma Talbot, Sam Samlee, Hella Jongerius.
Wat was de moeite waard?
Constants schaalmodellen zijn anders dan anders – ik denk dat het een interessante stap is geweest in de carrière van deze Cobra-kunstenaar. De moderne stad is ingedeeld in werken en ontspanning maar hij zag het meer als een geheel, ‘een versmelting’. ‘Avontuur is belangrijker dan functie’.
Wat is mijn mening?
Met dit interessante uitgangspunt waren mijn verwachtingen best hoog. Het verhaal wordt ook goed verteld. De associatie met hedendaagse kunstenaars is gevarieerd met dans, tapijt, video, installaties enz. Dat maakt het een gevarieerde tentoonstelling. Een minpunt vond ik dat het verhaal iets te te veel leunt op ‘ouderwetse’ hedendaagse kunstvormen. Op digitaal gebied gebeurt er enorm veel. Als gamer denk ik bij Constants steden ook meteen aan steden die al bestaan in games, zoals Night City (Cyberpunk 2077) en Nivalis (Cloudpunk). Avontuur is daar zéker belangrijker dan de functie. Iemand als Lawrence Lek is hier goed in, maar er zijn vast ook andere kunstenaars te vinden. En iets anders wat ik gek vind, is dat in deze werelden zelden wordt nagedacht over het economische reilen en zeilen. Toch niet onbelangrijk.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Kunstmuseum Den Haag
Tot 21 september: Straat Kunst Museum in Stedelijk Museum Breda
Wat houdt de tentoonstelling in?
De Boschstraat, de straat waar het museum is gevestigd, kent vele geschiedenissen. Dertien van deze geschiedenissen zijn uitgewerkt in streetart-werken, die niet helemaal streetart zijn, want ze zijn indoor. Denk bijvoorbeeld aan de beruchte koffermoord, pornoregisseur Lasse Braun, de manager van Elvis Presley. Die hebben allemaal links met de Boschstraat in Breda. De kunstenaars reageren allemaal op hun eigen manier op deze geschiedenissen.
Wat was de moeite waard?
Geschiedenis is een ondergewaardeerd onderwerp in kunst. Ik ken het bijvoorbeeld van Marcel van Eeden. Rinus van de Velde doet ook aan (namaak) geschiedenissen. Maar hier dus dertien creatieve uitingen over échte geschiedenissen in de Bosschstraat. Dat is fijn: twee interesses gecombineerd. De vele verschillende stijlen maken het nog aardiger om rond te lopen. Blind Walls Gallery is al tien jaar buiten bezig in Breda (slogan: hét museum op straat), nu kun je het een keer zien in de setting van een museum.
Wat is mijn mening?
Je kunt denken dat het museum de geschiedenis van Breda met streetart mixt omdat het populair is bij het publiek. Dat is niet zo gek gedacht. Je mist een kunstzinnige invalshoek – zoals de expositie Graffitecture in STRAAT Museum wel heeft. Aan de andere kant heeft het museum ook een historische rol en is de geschiedenis van de straat een sterke rode draad. Streetart is dan een out-of-the-box-idee om geschiedenis mee te vertellen. De kunstenaars passen goed bij de onderwerpen (ik zou wel eens willen weten hoe die keuze tot stand is gekomen maar ik vind er geen informatie over). Wel verbazingwekkend dat de muren later weer wit worden geverfd… Zonde! Is er geen plek op het stadhuis, of ergens anders waar mensen en kunst kunnen mengen? Als je er bent: pak meteen de expositie Ruimtemissie mee.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Stedelijk Museum Breda en Blind Walls Gallery
Tot 28 september: Beirutopia in Fotomuseum (Den Haag)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Beiroet heeft nogal wat te verduren gehad. Politieke crises, gewapende conflicten, een ontploffing in de haven in 2020. Het is vreselijk maar ook inspirerend materiaal voor fotograaf Randa Mirza uit Libanon. Haar vraag is: Hoe observeer je geweld? Zij maakte bijvoorbeeld voor-en-na-beelden van de ontploffing. Op een typische ‘snipers’ plek ‘schoot’ ze mensen met foto’s. En ze manipuleerde op geestige wijze toerisme en geweld.
Wat was de moeite waard?
Randa Mirza heeft in de afgelopen 25 jaar op allerlei verschillende manieren Beiroet bekeken. Ze maakte daar series van die anders van stijl zijn en allemaal een ander commentaar geven op de heftige gebeurtenissen in de stad. Ze buit de schoonheid van Beiroets triestheid uit. Dat is niet de enige rode draad: haar gevoel voor ironie zit in elk project. Die combinatie beviel me heel goed.
Wat is mijn mening?
Ik hou er wel van als ik mezelf erop betrap op nog een extra rondje te maken om te zien of ik niets gemist heb. Beirutopia is een van de betere foto-exposities van de laatste jaren in het fotomuseum Den Haag. Veel verschillende stijlen, humor, aandacht voor details, lef. Er zat veel tijd in deze projecten. De kaf is van het koren gescheiden: het beste van 25 jaar Randa Mirza blijft over. De vormgeving en toelichting van de expositie was ook goed te volgen. Niets op aan te merken.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van het Fotomuseum bij KM21 en dit interview met Mirza in Maars Magazine (Franstalig)
Tot 5 oktober: Still Processing in Nxt Museum (Amsterdam)
Wat houdt de tentoonstelling in?
Informatie en indrukken verwerken, daar gaat Still Processing over. Via beelden, geluiden maar ook in videofragmenten. AI speelt een belangrijke rol bij de creativiteit. We zien bijvoorbeeld onmogelijke regenbogen, kleuren die geluid maken, muziek gemaakt door AI (‘Cindarella Jazz’) en beelden over de overgang van analoog naar digitaal.
Wat was de moeite waard?
Een paar werken, zoals Children of the Light (ALL-TOGETHER-NOW) en Duration (Boris Ackett), maken meteen veel indruk. Andere werken vragen om een andere benadering. Zoals het geestige Simulation in Blue van Geoffrey Lillemon, of Rosa Menkmans Destitute Vision. Het is een collectie van prikkelende werken, die elk op hun eigen manier iets bij je doen. De een maakt gebruik van verbeelding, de ander van technisch vernuft.
Wat is mijn mening?
Je ziet niet veel tentoonstellingen met hedendaagse, digitale kunst. Vaak wordt dat niet zo goed gepresenteerd omdat de ruimte ontbreekt of er geen voldoende kennis over is. Nxt heeft zich erin gespecialiseerd. Het is soms meer ‘een ervaring’ dan kunst kijken. Het overwegend jonge publiek is ook meer bezig met filmen dan met kijken. Still Processing biedt veel variatie. Alle kunstenaars hebben een andere kijk op dingen. Dat kenmerkt een goede groepstentoonstelling. Jammer vond ik dat de basisideeën (zoals de rol van het menselijke brein in het verwerken van beweging, licht en geluid) van deze expositie voor mij niet zo uit de verf kwamen.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Nxt Museum
Tot 9 november: Bold and Gritty in Stedelijk Museum Schiedam
Wat houdt de tentoonstelling in?
Bold and Gritty gaat over straatkunstenaars die hun techniek en stijl een keer voor indoorkunst inzetten. Het Stedelijk Museum Schiedam en Opperclaes (het duo Bruce Tsai-Meu-Chong en Linda van der Vleuten) halen de grote kunst van buiten naar binnen. Naar eigen zeggen doen ze ‘een greep uit de meest eigenzinnige en authentieke kunstenaars uit deze scene’. Schilderen op canvas, in plaats van muren en viaducten. Maar soms ook gaten in muren slaan en vloeren verven.
Wat was de moeite waard?
Streetart begint steeds vaker in expositieruimtes terecht te komen. Zie de stukjes over STRAAT Museum en Breda. In dit geval is het niet de bekende streetart met z’n kleurrijke afbeeldingen. Het klinkt als een paradox maar een museum biedt de context die je niet haalt uit de muren buiten. Deze expositie laat de uiteenlopende technieken zien. De performance-achtige acties van Jason Revok, de naar ritme en beweging zoekende Yann L’Outsider, de designachtige stijl van Thomas & Jurgen, de sculpturen van Mike Ballard, de ‘expressieve gebaren’ van Pablo Tomek en Katherina Grosse en de vloertekeningen van Ilke Gers.
Wat is mijn mening?
Ik hou wel van experimenten. Deze grote buitenwerken naar binnen halen is op zichzelf al ‘bold and gritty’. Nou is het wel zo dat streetart populair is. Als museum wil je de kunst ervan benadrukken. Deze expositie overtuigde me wel – met name de variatie komt goed over – maar ik denk ook dat het maar een topje van de ijsberg is van het talent dat tot nu toe nog weinig erkenning kreeg. Je mist ook wel wat context van het genre (geschiedenis, trends, ontwikkelingen, gebieden). Niet iedere kunstganger zal een stevige basis streetart hebben. Dat zal altijd wel een worsteling zijn voor curatoren: wat laat je weg en wat vertel je wel.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Stedelijk Museum Schiedam
Tot 4 januari 2026: Ryan Gander X Edgar Degas (Pas de deux) in Beelden aan Zee in Scheveningen
Wat houdt de tentoonstelling in?
Edgar Degas is onder andere bekend van zijn beroemde werk Petite Danseuse de Quatorze Ans. Ryan Gander vond de ballerina op de sokkel een beetje triest en zette haar in allerlei poses: ze zit zich in kleermakerszit te vervelen, staat met haar handen voor haar gezicht een kader te maken of zit tegen een muurtje te roken. In Beelden aan Zee kom je allerlei varianten van de ballerina overal tegen. En de echte Petite Danseuse is er ook. Volgens Beelden aan Zee stellen de herinterpretaties van Gander ‘vragen over de idealisering van de ballerina en de rol van kunst in het presenteren van realiteit versus fictie’.
Wat was de moeite waard?
Ryan Gander houdt niet van saaiheid. Hij dolt graag met kunst. Kunstwerken die naar andere kunstwerken kijken. Shows opzetten rondom kleuren. Of een beeld een leven geven. Het is een expositie over het leven van een tienerballerina die niet voor eeuwig een ballerina op een sokkel wilde zijn. Blauwe blokjes keren terug en zijn een symbool voor… ja, wat eigenlijk? Het is een neutrale, signaalloze kleur, volgens Gander, dus misschien bespot het blokje wel de neiging altijd overal iets in willen zien. De bronzen beelden in al deze poses zijn knap gemaakt en komen natuurlijk over.
Wat is mijn mening?
De tentoonstelling Ryan Gander X Edgar Degas is een luchtige, ironische ervaring. De tienerballerina die tot leven komt, een geestig concept. De vraag is of deze vrije ballerina blijer is dan het origineel. Ik heb wel het idee dat er meer in had gezeten. Er is geen verhaal rondom het van de sokkel afstappen, in het echte leven terecht komen, contact hebben met mensen (of beelden). Of iets rondom het balletthema. Het is alsof het ironische – iets waar ik me normaal vrij comfortabel bij voel – de kunst een beetje platslaat. Misschien dat een extra laag van fantasie het thema (dus realiteit en fictie) nog iets interessanter had kunnen maken. Een namaakdocumentaire over haar herkomst, zoiets.
Waar vind je meer informatie?
Bekijk de website van Beelden aan Zee of dit interview met Gander op YouTube
Bekijk het archief van tentoonstellingen die voorbij zijn.
Tevreden met dit artikel? Steun het werk van Indipendenza dan met een kopje koffie: